درس های ولایتمداری و ولایت پذیری

واکنش مخاطبان به مستند آقا رجب محمدزاده/ از پیشنهاد نام‌گذاری میدان تا ساخت سردیس اسطوره جنگ

متن ذیل برگرفته از خبرگزاری فارس می باشد:

نامش قهرمان است و نام خانوادگی‌اش اسطوره؛ اما کمتر کسی در این کشور پهناور او را می‌شناسد! مردی که مانند دیگر رفقای خود ناشناس ماندن را به نمایش خود و کار بزرگی که برای این مرز و بوم انجام داده ترجیح داده است! قهرمان ما نه کوچه ای به نام دارد و نه بر میدانی اسمش درج شده تا خیلی‌ها وقتی با ماشین‌های گران‌قیمت‌شان آن را دور می‌زنند به یادش باشند!

مرد قصه ما که سال‌هاست اسطوره بودن را معنی کرده و باید نامش را در تمام واژه‌نامه‌ها در مقابل واژه قهرمان قرار داد، سالها قبل گران‌بهاترین عنصر وجودش را در راه این مرز بوم به حراج گذاشت. آن هم در مقابل خون‌خواران دیروز که داعشی‌های امروز هستند. صورت اسطوره ما شاید برای برخی‌ها که ظاهر‌بین هستند دیدنی نباشد اما برای هر وطن‌پرستی از هر زیبایی زیباتر است؛ چرا که وجود این مرد آن هم در همسایگی خورشید هشتم، زیبایی را معنی کرده است.

رجب محمد‌زاده جانباز جنگ تحمیلی در سال 1366 در منطقه ماووت عراق پس از برخورد ترکش و در حالی که در نزدیکی سنگر نشسته بود، صورتش به شدت آسیب دید. پس از اینکه برخی پزشکان از معالجه او ناامید شدند و پارچه سفید را روی صورت او کشیدند تا در گوشه‌ای از بیمارستان جان دهد، پزشکی از جانب خدا مامور شد تا جان او را نجات دهد و پس از 25 بار عمل جراحی چهره‌اش را به چهره‌ای تبدیل کرد که امروز در تصاویر دیده‌اید. چهره‌ای که بسیاری از شهروندان با دیدنش یا او را قربانی اسید‌پاشی می‌دانند و یا یک تصادف هولناک و یا سوختگی!

غم قصه ما اینجاست که هیچ‌کس در مشهد از حضور چنین جانبازی خبر ندارد و برای همین همه بدون اطلاع درباره وی این چنین می‌گویند! وقتی هم که باخبر می‌شوند همه از دلیل ناشناس ماندن این جانباز جنگ تحمیلی در این همه سال می‌پرسند. یکی می‌گوید که باید میدانی به نامش کنند و یکی دیگر پیشنهاد می‌کند سردیس اسطوره جنگ را برایش بسازند! خیلی‌ها هم مثل همیشه با سلب مسئولیت از خود، از مسئولان گلایه می‌کنند و می‌خواهند که تجلیلی قهرمانانه از این اسطوره صورت بگیرد.

اگر این روزها سری به ینگه دنیا بزنیم، متوجه می‌شویم که سربازان آمریکایی‌ و زخم‌خوردگان نبرد ویتنام و عراق هنوز از مهم‌ترین نمادهای جامعه هستند! اما گویا در ایران‌زمین نبرد با کرکس‌ها به فراموشی سپرده شده و بسیاری از مردمان، قهرمانان وطن را از یاد برده‌اند! آلزایمر سراسری این روزها غوغا می‌کند...

محمد

12:32 چهارشنبه 30 مهر 1393

به نام خدا تاریخ گواه جانفشانی مردان مرد ایران زمین است. از کودک و جوان و پیر و از ضغیر و کبیرش ، بنا به فرمان ولایت سر از پا نمی شناختند.و رجب زاده و رجب زاده ها نمونه های این ایثار و شهادت طلبی هاست.دوستان همسنگر ما اگر امروز به همین دوستان دیروز بپردازند نیازمند پرداختن با بسیاری از مسائل و مشکلات به لطف همین ایثارها حل می شود. من یاد ندارم بعد از جنگ کسی سراغ ما و من و رجب زاده ها آمده باشد و بگوید ای برادر کجایی ؟ چه می کنی و چه گذشت برتو و دوستان دیروز خویش.یکی از بزرگترین اشتباهات دوستان بزرگ ما و فرماندهان فرهنگی و نظامی جبهه ایثار و شهادت غفلت از دوستان خویش بوده و هست. والی امروز دنیا باید رجب زاده و رجب زاده ها را بشناسد. بعد از 26 سال تازه از کنار ضریح آقا امام هشتم ، مستندی به فضای مجازی گام می نهد. باید دوستان و فرماندهان فرهنگی ما بپذیرند که اشتباه بزرگی را دچار شده اند والی امروز رجب زاده ها باید نامی آشنا در جهان باشند ، نه در فضای مجازی .رجبزاده ها نه رفتند که نمایش داده شوند رفتند که بیمه کنند و فرهنگ سازی کنند .رفتند تا بگویند ما از همه وجود خویش می گذریم و لب باز نمی کنیم و حاضر به گلایه هم نیستیم .ما با خدا معامله کرده ایم و گوش به فرمان ولایت سر داده ایم . در صدا و سیمای ما چه برنامه هایی که ساخته و پرداخته نمی شود .اما ای کاش جایی برای پرداختن به رجب زاده ها بود. رجب زاده ها درد دلها ی زیادی دارند. و گاهی حرفهای بسیار بزرگ و با اندکی تامل بزرگترین سند پایداری و فرهنگ سازی هستند.رجب زاده ها خود به تنهایی عامل پیشگیری بسیاری از مشلات در جامعه هستند اگر به درستی کار فرهنگی به نام آنها صورت پذیرد. آن مادر بیرجندی با 20 سال گوش به رادیو بودن و رجب زاده و مادران و پدران 2 و 3 و 4 شهیدذی و ایثارگران بنام و اما گمنام این کشور خود مهمترین الگوهای زندگی هستند. ما نیازی به پرداختن به بسیاری از مسائل نداریم اگر به سراغ داشته های ارزشمند خود برویم .گویا اندکی بی مهری و فراموشی احساس می شود. دوستانی که امروز روی مدل ماشین و خانه و...خود با مشکل مواجه هستند.عده ای هم درگیر پست و جایگاه خود و عده ای بعضا به دنبال ارتقاء و...خود هستند.اما سردران واقعی این فرهنگ جهاد و شهادت و ولایت پذیری در کمنامی روزهای آخر عمر خود را می گذرانند و هیچ ...کار فرهنگی مثبتی به نام و فکر و ...آنها انجام نشده است. دردها و زخم ها هنوز ..فرهنگ سازند اگر اندکی از سیاست و دنیا به منبع ارزش های دیروز و امروز خود نگاهی دراندازیم .نیاز به هزینه انچنانی ندارد فقط حضور آنها مایه برکت است.می گویید نه ؟ انجام بدهید و اثرات کار ببنید.بعد معلوم می شود که چقدر تاثیر مثبت روی فکر و رفتار نسل امروزی می گذاردو چقدر عامل بازدارنده و پیشکیری و تاثیر گذار و...برای رواج ارزشها و دوری از فرهنگ غربی است.

جانباز 70 درصد

13:30 چهارشنبه 30 مهر 1393

سلام با اینکه خودم جانبازم و مشکلات خاص خودم را دارم ولی واقعا قصه این جانباز عزیز حال مرا منقلب کرد و اشکم را درآورد من که بسختی گریه میکنم اینجا گریه کردم خداوند قبول کند از ایشان این سختی هایی که متحمل میشوند درد جانبازی یکطرف و نکاه مردم از طرف دیگر.

مصطفی قمری وفا

11:40 چهارشنبه 30 مهر 1393

مستند جالب و تکان دهنده بود... دست شما درد نکنه بابت معرفی چنین نازنین های ایران اسلامی؛ گوهرهایی که باید قدرشان را دانست و قدردان ایثارهای آنان بود.

محسن

11:41 چهارشنبه 30 مهر 1393

متنی که نوشتین خیلی بهم بر خورد و نارات شدم. اما از خودم ناراحت شدم که چرا خواب بودم و آلزایمر داشتم. ممنون که بیدارم کردین

مطالب دیگر:

جانباز بی صورت خوش سیرت

نظرات شما عزیزان: